Verzameld - Willy DeVille [blog]

- door Dirk van Boxem

In februari verscheen Collected, het eerste volledige en definitieve overzicht van de carrière van Willy DeVille. Twee cd’s en nog wat, zes jaar na zijn dood, volstaan om de muzikant samen te vatten. En een boekje, waarin vrienden en bandleden hun herinneringen aan de man delen. That’s it, zo’n leven.

Het interview in Humo in 1980, bij het verschijnen van Le Chat Bleu, heeft destijds een grote indruk op me gemaakt. Het gesprek ging vooral over de grote liefde voor zijn vrouw, Toots DeVille. Ze stond mee op de foto’s, samen met haar poedels. En het is op haar bovenarm dat de blauwe kat getatoeëerd staat, met onderschrift Willy. Zij was klein en mollig, Willy was rijzig en dun. Een dandy, een Elvis met een zijden pak, oorbellen en een pompadoer kapsel. Styling bleef altijd belangrijk, een fotograaf nooit ver weg. En hij koesterde de geheimzinnige grijns op zijn smalle gezicht.

Ik kocht de LP.  Er staan accordeons op, en violen, en de prachtige stem van Willy DeVille, die de mooiste snik in zijn songs legt. Hemelse muziek, uit het hart, geworteld in de soul uit New Orleans.

Zonder die stem, en zijn talent om liedjes te schrijven, zou Willy DeVille altijd William Borsey gebleven zijn, geboren in de grauwe arbeidersstad Stamford, Connecticut, ten noorden van New York. Een echte ster is Willy DeVille nooit geworden. Eén grote hit in het begin van zijn carriére, Spanish Stroll. Later loopt hij nog Mark Knopfler tegen het lijf, en scoort een hit met Storybook Love. Zijn kleine, maar trouwe fanbase in Europa houdt hem van de straat.

Het geeft hem de de ruimte om te struikelen, en weer recht te komen. Mainstream succes, met het dictaat van de massa, van wat anderen denken en van je verwachten, is hem bespaard gebleven. Net als de angst om straks niet meer tot de top te behoren, het gevecht met de ellebogen. En de vleierij rond je, zolang je de god bent die manna uitdeelt.

Niet dat hij het niet geprobeerd heeft.

He was very wrapped up in being Willy, zegt iemand op de eerste pagina van het boekje. Hij heeft jaren gespendeerd aan de opbouw van de mythe, met een onwrikbaar geloof in het eigen talent. Dat vraagt een flinke dosis narcisme, zonder twijfel, zoals elke ambitie. En een talent voor verbazing, hoe het toch mogelijk is dat de rest van de wereld je niet naar waarde weet te schatten.

Maar uiteindelijk leer je dat de echte top, of wat daar voor moet doorgaan, geen plek is waar je de vergissingen kan maken die je wil en moet maken. Waar je kan blijven zoeken. Waar je je talent door de tijd en je kwetsbaarheid kan laten looien.

Na Toots volgen nog twee andere vrouwen, waarvan de eerste zelfmoord pleegt wanneer Willy een affaire begint met de derde. Hij ontdekt het lichaam van die tweede vrouw, hangend aan een koord in hun huis, en rijdt de bergen in. Daar crasht hij frontaal tegen een grote pick-up. Drie jaar loopt hij met krukken, ongeveer elk bot in zijn benen was gebroken.

Authentiek. Zo noemen we vandaag een persoonlijkheid als Willy DeVille. En we bewonderen hem daarvoor. In 1980 bestond dat woord nog niet. Zijn Amerikaanse platenfirma wou Le Chat Bleu zelfs niet uitbrengen. Niet commercieel genoeg. Onverkoopbaar, die accordeon, die vreemde mengeling van stijlen. Tot de plaat in Europa wel bleek aan te slaan, en massaal naar Amerika werd geëxporteerd.

Vandaag is dat anders. We zoeken, wanhopig bijna, naar onszelf, en naar iets oorspronkelijks in een vlakke, geglobaliseerde wereld. Naar diversiteit in onze beleving. Naar openheid voor het andere. Daar vermoeden we de echte waarde. We zoeken het in ons werk, in onze kantoren, we zoeken het in onze winkelcentra, en we vragen ons af hoelang het nog zal duren tot iedereen begrijpt dat de wereld altijd groter zal zijn dan onze angst voor het onbekende.

Stamford, Connecticut is nu een stad van hoog opgeleiden. De industrie heeft er plaats gemaakt voor kenniswerk. Een jonge Willy Borsey zou er vandaag vanuit zijn puberslaapkamer een eigen, unieke mix van muziekstijlen uitzenden naar de wijde wereld. Wars van platenbazen, marketeers en betweters allerhande. De muziekwereld is geen gesloten systeem meer.

Ik zet nog een keer Just to walk that little girl home op. Een smartlap. Over hoe veraf een droom kan zijn, ook al zit je er vlakbij. Daar zit schoonheid, hoor ik, in de hmm na there is nothing I wouldn’t do.  En ik blijf nog even zitten, in de stilte.